Luctor hofleverancier bij schoolvoetbalkampioen De Weier

Op de finaledag van het jaarlijkse Almelose schoolvoetbaltoernooi was Luctor E3 goed vertegenwoordigd met vijf spelers die zich – verdeeld over drie scholen – hadden weten te kwalificeren voor de finalepouls. Uw vaste Luctor-E3-reporter volgde drie van hen (Dominique, Ryan en Teun) als embedded verslaggever bij het team van De Weier 3. Het team werd bijgestaan door de papa van Teun die debuteerde als voetbalcoach en ook meteen zijn visitekaartje afgaf. Zijn ploeg werd namelijk ongeslagen kampioen van Almelo. Hieronder leest u het verhaal van een prachtig kindervoetbalfeest.

De jongens van team De Weier 3 hadden er zin in. Ter voorbereiding hadden ze op het schoolplein nog flink geoefend op positiespel in het partijtje en op hooghouden. Het niveau moest namelijk omhoog wisten ze. De kwalificatiewedstrijden hadden ze allemaal dan wel gewonnen, maar daar waren hun opponenten – met alle respect - toch de mindere goden van de  schoolvoetballerij. Op de finaledag zou de fine fleur van voetballend Almelo acte de présence gaan geven. Daar moest uit een ander vaatje getapt worden om kans te maken op de overwinning.

Helaas voor Team De Weier 3 kon hun coach uit de kwalificatieronde (de papa van Denzel) niet van de partij zijn. De jongens zagen de bui al hangen en vreesden dat Juf Alanda of Juf Sara de coachingstaken over zouden nemen. Het kon toch niet de bedoeling zijn dat de technische verantwoordelijkheid zou vallen onder iemand die denkt dat buitenspel hetzelfde is als een achterbal? Gelukkig dacht hun juf Heidi er net zo over want toen zij haar leerlingen vertelde over het ontbreken van de papa van Denzel, beaamde zij volmondig dat Juf Alanda en Juf Sara “er niet zoveel van snapten” aldus goed ingevoerde bronnen in groep 6a.  Ze ging dus op zoek naar een nieuwe coach. Stiekem was Juf Sara opgelucht dat ze deze verantwoordelijkheid aan iemand anders kon overlaten. Aan de mama van Teun verklapte ze dat ze blij was “dat ik alleen maar voor het drinken en het voetbaltenue hoefde te zorgen”.  Helemaal geen probleem. Hiermee toont zij juist aan dat ze alles in zich heeft om de beste mama van de wereld te worden.

Één ding is duidelijk, kiest u voor een rollenpatroondoorbrekende opvoeding dan kunt u voor uw kind beter niet voor De Weier kiezen.

Teun had nog wel een suggestie voor Juf Heidi. Hij stak zijn vinger op en zei dat zijn papa wel beschikbaar was. Dat vond Juf Heidi goed. En zo werd de coachingscrisis meteen in de kiem gesmoord. Dat was een meevaller.  

“Oh… ok” zei de papa van Teun ’s avonds een beetje beduusd, toen zijn zoon hem vertelde dat hij tot hoofdcoach van Team De Weier 3 was gebombardeerd. Hij dacht meteen aan het WK van ’74. Op dit roemruchte toernooi immers, werd František Fadrhonc - de bondscoach die Nederland naar het WK had geleid- op een nogal onfatsoenlijke manier naar het tweede plan geschoven ten faveure van “supervisor” Rinus Michels. De KNVB had namelijk geen vertrouwen in de als “te lief” bevonden voormalig sportleraar van het Masaryk-Gymnasium in Praag. “Nu ben ik ook de supervisor geworden omdat ze Juf Sara en Juf Selma te lief vinden” dacht de papa van Teun bij zichzelf.

Als echt voetbaldier in hart en nieren vond hij het natuurlijk hartstikke leuk, maar dan moest hij er ook helemaal voor gaan. Om zich een beeld te kunnen vormen van het spelersmateriaal  vroeg hij aan Teun wie er allemaal in het team zat. Tot zijn verbazing bestond het team uit wel elf spelers variërend van echte raspaardjes die alles met een bal konden tot enthousiaste bankzitters die je er goed bij kon hebben voor de morele ondersteuning. Uit dit bonte gezelschap moest de kersverse coach Robert een geöliede voetbalmachine zien te creëren.

Na een nachtje slapen was’ie eruit.  De sleutel naar succes lag er in om een gouden combinatie van prestatie en plezier te smeden, waarbij de toppers van het team de kar moesten trekken en de waterdragers niet vergeten mochten worden, wat namelijk zou bijdragen aan de spirit van het team. Omdat hem niet veel tijd gegund was in de voorbereiding (ongeveer 15 minuten voor de aftrap van de eerste wedstrijd zag hij zijn spelers voor het eerst samen) haalde hij een psychologisch truukje van stal. Hij vroeg aan zijn spelers hoe zíj dachten dat de opstelling moest worden. De “voetballers” van het team namen hierop meteen het voortouw en kwamen met een suggestie om aan de aftrap te beginnen met een bijna ideale opstelling en gaandeweg de wedstrijd te rouleren. Onderling werden er al afspraken gemaakt wie er voor wie ging wisselen. De mindere goden van het team hadden hier geen probleem mee omdat ze het leuk vonden om erbij te zijn maar tegelijkertijd ook aan het teambelang dachten. Meedoen is belangrijker dan winnen, maar zo’n beker winnen zou toch eigenlijk wel ontzettend vetcool zijn.

“Nou, coachen is toch makkelijker dan ik gedacht had” stelde de papa van Teun opgelucht vast. Het team had zichzelf geformeerd (met als voordeel dat alle neuzen dezelfde kant opstonden) maar toch ook precies zoals hij hetzelf gedaan zou hebben.  Met een tevreden gevoel meldde hij zich met zijn jongens op veld 5b voor de eerste wedstrijd tegen De Vrije School.

De Weier 3 - De Vrije School 1: 3-2

In deze wedstrijd troffen Dominque, Ryan en Teun hun ploegmaat Wout uit de E3 aan. Naast Wout speelde er nog één andere goede voetballer in het team van De Vrije School, maar de meeste anderen zaten of op hockey (waaronder Julius, de neef van Teun) of op holistisch figuurbreien. In de wedstrijd weerden de jongens en het meisje van De Vrije School zich kranig tegen het favoriete De Weier 3. Ondanks een veldoverwicht van De Weier opende De Vrije School verrassend de score. Dat was een tegenvaller voor de papa van Teun en zijn knapen en dat was te zien in de ogen van de spelers op het veld. Hun coach hield het hoofd koel en riep “Nog niks aan de hand jongens, ’t komt nog wel”.

Toch kneep hij’m wel even omdat de wedstrijden maar 15 minuten duurden inclusief de onderbrekingen voor blessurebehandelingen en veters strikken. Gelukkig stelde De Weier gauw orde op zaken want binnen een paar minuten was de stand omgedraaid naar een 2-1 voorsprong door prima goals van Ryan en Dominique. Een grote score lag in het verschiet maar tot ieders verbazing lag even later de bal toch weer in het net van keeper Sepp. De Vrije School had uit anderhalve kans twee keer kunnen scoren, net zo vaak als De Weier uit pak’m beet een kans of acht. Met nog 4 minuten te spelen werd het dus nog even spannend. In de slotfase kregen de jongens gelukkig toch nog loon naar werken.  Denzel scoorde de bevrijdende 3-2 waarmee de 3 punten werden veiliggesteld.

De Wierde - De Weier 3: 1-2

Veel tijd om uit te rusten was er niet want twintig minuten na het laatste fluitsignaal moest er alweer afgetrapt worden voor de tweede wedstrijd tegen De Wierde. Gauw nam coach Robert zijn manschappen apart om de opstelling door te nemen. Hiervoor gebruikte hij de muntjes in de portemonnee van de mama van Dominique en de papa van Sepp. Hij legde ze als een kerstboom op het gras: Sepp in de goal, driemansverdediging van Teun, Ryan en Jasper, daarboven de twee middenvelders Denzel en Dominique en in de spits stond Rogier. De wedstrijd tegen De Wierde leek veel op de openingsmatch tegen De Vrije School. De jongens van de Weier waren de baas op het veld en kregen legio kansen. Maar opnieuw was het de underdog die de score opende. Op het middenveld knalde een ventje van De Wierde op goed geluk tegen de bal die voor zijn voeten hobbelde. De papa van Teun zag de bal in een fraaie paraboolvlucht het luchtruim kiezen in de richting van het doel van De Weier en dacht “Oh ku…delstaart! Die gaat erin...”. Zijn timmermansoog liet hem niet in de steek, als een mortiergranaat viel de bal precies onderkant lat in het doel, Sepp kansloos latend.

De Weier 3 kon de mouwen weer opstropen. In tegenstelling tot de eerste wedstrijd, wisten ze nu vrij eenvoudig de schade te herstellen. Binnen een mum van tijd stond het alweer 2-1 waarna De Weier wat gas terug nam en de coach enkele van zijn sterspelers wat rust gunde. De Wierde kon geen potje meer breken en de Weier geloofde het verder wel, eindstand 2-1 voor De Weier.

Twee gespeeld, zes punten, hatsekidee!. De volgende wedstrijd was pas over drie kwartier dus er was even tijd om te recupereren. De papa van Sepp nodigde de coach uit om even een bakkie te doen in de kantine van PH. Ze genoten van de heerlijke koffie uit de professionele koffiemachine waarover PH beschikte. "Dat doen ze hier beter dan bij Luctor, want die koffie daar is niet te zuipen". De papa van Teun was het er hartgrondig mee eens. Misschien moesten ze maar eens een balletje opgooien bij de mensen van Luctor. Na nog wat koetjes en kalfjes, was het alweer tijd voor wedstrijd drie.

De Weier 3 - Compaan (Kolibrie) 3: 2-1

Coach Robert moest weer de opstelling doornemen met zijn spelers. Hij had nu even geen muntjes bij de hand, maar hij zag de picknickmand van zijn vrouw staan, wellicht dat hij daar nog iets van zijn gading kon vinden.  "Wat zou er in die uitgespoelde Hertog IJstrommel zitten?" Dacht hij. Hij trok het deksel naar zich toe en zag een volle bak met kommkommerplakjes. "Perfect!" Dacht hij. "Vindt Gonny vast niet erg als ik 7 plakjes leen voor de opstelling" 

Even later stonden de 7 spelers van De Weier weer keurig opgesteld in de kerstboomformatie in afwachting van de aftrap, precies zoals de papa van Teun hen had gepositioneerd op het deksel van de Hertog-IJstrommel. "Verrekte handig toch die plakjes" constateerde hij tevreden.

De derde wedstrijd werd een kopie van de tweede. De Weier was heer en meester maar morste kansen dat het een aard had. De tegenstander hield met kunst- en vliegwerk zijn doel schoon en scoorde uit een sporadische tegenaanval. Voor de derde keer op rij keek de Weier tegen een achterstand aan en moest het aan de bak. En net als tegen De Wierde deed het precies genoeg om de volle buit binnen te halen. Het scoorde twee keer al hadden het er ook wel wat meer kunnen zijn als de spelers voorin wat koelbloediger waren geweest. 

In de laatste wedstrijd zou worden beslist wie er naar de finale zou gaan, De Weier 3 of hun laatste tegenstander uit de poule, Windhoek 4. Het team van Windhoek 4 werd gedragen door een knaap genaamd Jason. Een geweldig voetballertje dat al gescout was door FC Twente. Hij had afgelopen week nog in de krant gestaan samen met zijn broertje èn met zijn neefje Diego uit groep 5 van De Weier die allebei ook gescout waren door de Enschedese voetbalclub. De papa van Teun was het ventje ook al opgevallen in de eerdere poulewedstrijden en hij wist dus dat de sleutel naar de finale lag in het uitschakelen van Jason. Hij nam Teun, Ryan en Benjamin even bij zich en sprak met hen door hoe ze dit varkentje gingen wassen. "Teun, ik ga jouw opofferen deze wedstrijd want jij wordt de waakhond van Jason. Jij gaat je als een teckel in hem vastbijten en je verliest hem geen seconde uit het oog. Hij mag geen moment aan voetballen toekomen en daar ga jij voor zorgen." Vervolgens richtte hij zich tot Ryan en Benjamin. "Jongens, jullie zijn het veiligheidsslot op de deur. Mocht Jason toch aan Teun weten te ontsnappen dan zorgen jullie meteen voor rugdekking." De knaapjes knoopten de opdracht goed in hun oren en stapten vol plichtsbesef het veld in voor de beslissende match tegen Windhoek 4.

De Weier 3 - Windhoek 4: 4-1

De beslissingswedstrijd begon om 17:30 uur wat betekende dat er al veel papa's en mama's bij konden zijn die net van hun werk kwamen. Ze vielen met hun neus in de boter want het werd een pot waar de vonken van af vlogen. Voor het eerst trof De Weier een opponent van formaat. Naast Jason waren er nog een paar prima voetballertjes (o.a. Steve, een neefje van Ryan) bij de Windhoek en aanvankelijk had De Weier het bijzonder lastig. Zoals verwacht was de tactiek van De Windhoek: alle ballen op Jason. En ondanks dat De Weier gewaarschuwd was, was de ster van de Windhoek een plaag voor de Weier achterhoede. Teun liep de longen uit zijn lijf om de fysiek sterkere Jason bij te kunnen benen. Uit een corner was zijn tegenstander bijna succesvol met een loeiharde kopbal die naast het doel vloog, recht in de handen van coach Robert. Even later was het wel raak voor De Windhoek. Een gevaarlijke harde voorzet draaide tegen de binnenkant van de paal en werd in de rebound binnengetikt door een oplettende Windhoeker.

Het was weer zo laat, De Weier stond achter en moest voor de zoveelste keer in de achtervolging. Maar dit was andere koek. Waar hun vorige tegenstanders met speels gemak opzij werden gezet, was De Windhoek uit een heel ander hout gesneden. De beuk moest er in. Dominique en Denzel die in voorgaande wedstrijden ook al een plaag waren geweest voor hun directe tegenstanders, stroopten hun mouwen op. Met fraaie solo's, afgewisseld met combinaties naar elkaar, werd de verdediging van De Windhoek afgemat. De Weier kreeg kansen en kreeg ook loon naar werken. Denzel en Jasper draaiden de 1-0 achterstand om naar een 2-1 voorsprong. De harde supporterskern van De Weier begon er nu ook in te geloven en schreeuwde als een groep schoonmaaksters bij een Toppersconcert. De Windhoek gaf zich echter nog niet gewonnen, alle ballen op Jason bleeft het devies. Helaas voor De Windhoek was de tactiek van De Weier precies afgestemd op hun voornaamste wapen. 

Teun met Benjamin als rugdekking waren een ware plaag voor de rasvoetballer van de Windhoek en ze hadden steeds weer een voetje tegen de bal voordat hij voor gevaar kon zorgen. Na verloop van tijd sloeg de vermoeidheid toe bij de mannen van De Windhoek. De papa van Teun had juist een nieuwe kracht het veld ingestuurd en die maakte meteen het verschil. Rowan had nog relatief weinig kilometers in de benen en kon fris als een hoentje met Denzel op het doel van De Windhoek afstormen. Denzel speelde hem de bal mooi in de loop aan waarna Rowan zijn oranje gymschoen tegen het leer zette. Met een schitterende knal vloog zijn schot in de kruising, 3-1! Iedereen vond het geweldig voor Rowan dat hij zo'n mooi en belangrijk doelpunt had gemaakt. Als klap op de vuurpijl werd het ook nog 4-1 en werd de gevreesde tegenstander helemaal kapot gespeeld. 

De papa's, mama's, opa's en oma's van De Weier konden hun ogen niet geloven, De Weier had met een perfecte score de finale bereikt van het Almelose schoolvoetbaltoernooi!

Nog één wedstrijd te gaan, de finale. De vraag was nu, moesten ze vol voor de winst gaan, met de beste voetballers in het veld of zou er toch gerouleerd gaan worden? Deze vraag kreeg nog een extra lading toen Diego - het rasvoetballertje uit groep 5 - die uitgeschakeld was met zijn team De Weier 2, beschikbaar was om het team te komen versterken voor de finale. Coach Robert vroeg aan zijn spelers of zij het een goed idee vonden of Diego mee zou doen in de finale. Jaaaaaaa! Riepen 11 jongetjes in koor! Ze renden zo hard als ze konden naar de overkant van het veld toe om Diego te vragen of hij mee wou doen in de finale. Dat wou hij natuurlijk wel. Dat er daardoor een extra reserve bij zou komen in het team vond niemand erg. 

Voor de finale werd  de volgende basisopstelling gemaakt: 

Goal: Sepp

Linksback: Teun

Stopper: Ryan

Rechtsback: Jasper

Linkshalf: Denzel

Rechtshalf: Dominique

Spits: Diego

De Weier 3 - De Windhoek 1: 1-1 (De Weier 3 wns)

De tegenstander in de finale was De Windhoek 1. Van dit team was niet veel bekend maar dat hoefde geen probleem te zijn. Alles en iedereen van de Weier nestelde zich achter het doel van Sepp om hun helden aan te moedigen. Om tien voor half zeven floot de scheids voor de aftrap en was DE finale begonnen. Alsof de duvel ermee speelde was het voor de vijfde keer De Weier dat op achterstand kwam. Ondanks dat iedereen wist dat ze wel vaker met dit bijltje gehakt hadden was men er toch niet gerust op. Het was immers de finale en de wedstrijd duurde maar 15 minuten. Bij de hoofdrolspelers op het veld was geen spoor van vertwijfeling te herkennen. Ze deden wat ze de hele dag al deden, hun eigen spelletje voetbal spelen. De Weier nam De Windhoek in de tang en kreeg vele kansen op de gelijkmaker maar de paal en lat waren een paar keer spelbreker. Daarnaast speelde de keeper van De Windhoek een wereldpot en redde hij schitterend op een aantal schoten van Diego. Het zou toch niet gebeuren dat de beste ploeg van de finale in het zicht van de haven zou stranden? De toeschouwers hadden het niet meer. De mama's van Sepp en Benjamin plasten bijna in de broek van de spanning terwijl sommige papa's snakten naar sigaretten die ze jaren geleden al hadden afgezworen. Een paar minuten voor tijd kwam daar dan toch de lang verwachte gelijkmaker. De harde kern van De Weier werd gek van vreugde. Een euforisch gejuich barstte los. De Windhoek stond op omvallen en De Weier probeerde de genadeklap uit te delen maar het bleef 1-1. Even was niet duidelijk wat er ging gebeuren maar na kort overleg liep de scheidsrechter naar de goal van Sepp toe. We gingen penaltyschieten! 

De climax aller climaxen. Nu was het zaak het hoofd koel te houden. Coach Robert liep naar zijn jongens toe en vroeg wie er een penalty wilde nemen. Ze waren er snel uit waarna de volgende 5 namen uit de bus kwamen rollen: 1. Denzel 2. Ryan 3. Dominique 4. Teun 5. Diego.

De Windhoek mocht beginnen met penaltyschieten.

Sepp zette zijn hakken in het zand en keek met een vervaarlijke blik naar zijn tegenstander. Hij las zijn gedachten in afwachting van het schot. De jongen van de Windhoek schoot hard, maar met een katachtige reflex stopte Sepp de penalty! De jongens van de Weier vlogen al om zijn nek alsof ze gewonnen hadden maar het was slechts de eerste penalty. "Jongens, jullie moeten ook nog!" Riep de papa van Teun tegen beter weten in.

Denzel stond inmiddels klaar voor de eerste strafschop van De Weier. Hij schoot de bal soeverein binnen. 

Dat deed ook de volgende speler van De Windhoek waardoor het 1-1 stond. Nu mocht Ryan zijn team proberen weer op voorsprong te schieten. Zijn strafschop ging keihard in de rechterhoek maar met een magnifieke redding keerde de keeper van De Windhoek de bal via de lat uit het doel.

De derde strafschop van De Windhoek was andermaal een prooi voor Sepp. Hij dook schitterend in de hoek en duwde de bal langs de buitenkant van de paal! Yes! We kunnen weer op voorsprong komen! 

Dominique stond zonder een spoortje van nervositeit achter de bal te wachten op het fluitsignaal van de scheidsrechter. Hij nam een rustige aanloop en schoot met de punt de bal links naast het doel. Ai! dat was jammer. Het stond nog steeds 1-1.

Nog twee penalty's voor beide teams te gaan. De vierde van De Windhoek ging er in waardoor ze voor het eerst op voorsprong kwamen. Zou dit het keerpunt worden? Als het aan Teun lag niet. De penaltykampioen van het Luctorkamp deed wat er van hem verwacht werd en knalde de bal professioneel tegen de touwen. 2-2.

Nu ging het er om spannen. De laatste twee penalty's. Sepp zette zich weer schrap en probeerde zijn tegenstander uit zijn concentratie te brengen door snel heen en weer te springen. De jongen van De Windhoek deed net alsof hij het niet zag maar was er toch een beetje door afgeleid. Sepp kon hierdoor zijn schot goed lezen en redde voor de derde keer met een fraaie duik! Wat een penaltykiller!

Aan Diego was het nu de eer om de allesverlossende 3-2 binnen te knallen. De spanning was ondraaglijk, maar Diego had nergens last van. Als een echte prof knalde hij de bal in de rechterhoek. Het was 3-2! De Weier was kampioen van Almelo! Spelers en ouders vlogen elkaar in de armen. We zijn kampioen!

Bij de prijsuitreiking stond de spelers van de Weier nog een verrassing te wachten. Iliass Bel Hassani van Heracles Almelo deelde de bekers uit. Het was alsof ze droomden, maar het was echt waar. Ze waren echt kampioen en het was de echte Bel Hassani. 

En zo kwam er een eind aan een geweldig voetbalfeest. Een prachtig vriendenteam van divers pluimage met een geweldige spirit werd de terechte schoolvoetbalkampioen van Almelo.

Sepp, Benjamin, Jasper, Teun, Ryan, Mika, Thijmen, Rogier, Denzel, Dominique, Rowan en Diego, van harte gefeliciteerd!