OBS De Weier dendert door op het regiotoernooi

Nadat de jongens van groep 6 van de Weier in april het schoolvoetbaltoernooi van Almelo op hun naam hadden geschreven, werden ze uitgenodigd voor de regiokampioenschappen op het fraaie sportcomplex van Excelsior'31 in Rijssen. Naast De Twijn en De Windhoek uit Almelo troffen ze daar de kampioenen uit Goor, Hengelo en Oldenzaal. De jongens van De Weier gaven alles wat ze hadden en speelden een prachttoernooi. Na vijf loodzware wedstrijden (3 gewonnen en 2 gelijk) bleven ze naaste rivaal St. Jan uit Goor net voor. Hiermee werd ook het regiokampioenschap een prooi voor Benjamin, Denzel Diego, Dominique, Mika, Rogier, Rowan, Ryan, Sepp, Teun en Thijmen. 
Hieronder leest u hun verhaal.

Op 20 mei was het dan zover. De selectie van groep 5/6 van De Weier mocht aantreden op de schitterende accomodatie De Koerbelt in Rijssen. Bij gastheer Excelsior'31 moesten de schoolvoetbalkampioenen uit Twente uit gaan maken wie Regiokampioen zou gaan worden. Naast de jongens van groep 5/6 waren er ook wedstrijden voor de jongens en meisjes van groep 7/8.

Meneer Aaldert had voor iedereen van te voren een mooi informatiepakketje gemaakt waarin alles stond wat de spelers en hun ouders moesten weten. Een rijschema, wedstrijdprogramma, plattegrond en een uitleg van de toernooiregels. Het schoolhoofd besloot vanwege hun succesvolle campagne op het toernooi in Almelo, om het duo juf Sara en coach Robert ook een contract aan te bieden voor het regiokampioenschap. Never change a winning team. 

Juf Sara zorgde weer voor de shirtjes en nam foto's terwijl coach Robert de technische zaken op zich nam. De coach had van te voren aangegeven dat hij de nieuwe uitdaging graag aannam onder de voorwaarde dat op het regiotoernooi prestatie prioriteit kreeg boven recreatie. Het niveau van de tegenstanders zou immers een stuk hoger zijn dan op het toernooi in Almelo. Spelplezier voor het hele team was zeker belangrijk, maar hij wist dat dit het best gebaat was bij goede resultaten. Het leek hem daarom het best om steeds met een kernteam te beginnen bestaand uit spelers van diverse selectieteams van Luctor en PH. In de kleedkamer nam hij zijn team bij zich en legde zijn plan de campagne uit. "We beginnen met het basisteam en proberen dan de eerste klap uit te delen, vervolgens kan er gewisseld worden. Zo deed Louis van Gaal het ook op het WK in Brazilië waar grote voetballers als Memphis Depay ook op de reservebank moesten beginnen."

Group huddle gevolgd door een yell

Het team begreep de boodschap en gooide er ter afsluiting spontaan een groepsyell uit. Vol goede moed dartelden de jongens naar veld 10 van De Koerbeld, waar de wedstrijden in poule A afgewerkt zouden gaan worden. Het grote veld was verdeeld in een A- en B-veld. De natuurgrasmat lag er grotendeels picobello bij. Alleen de doelmond aan de zuidzijde van veld A was veranderd in een zandkuil van zo'n 10 centimeter diep. Dat was iets om in het achterhoofd te houden, dacht coach Robert, toen hij het veld inspecteerde. Het was ondertussen gaan regenen, maar daar had de coach rekening mee gehouden. Hij greep in zijn rugzakje en haalde er vlug een regenpak uit. In een mum van tijd had de ervaren fietsforens zich beschermd tegen de elementen. Hier zagen we een man die niets aan het toeval overliet. A man on a mission.

Om twee uur stond de aftrap gepland van de eerste wedstrijd tegen De Windhoek. Dit team was een oude bekende van het toernooi in Almelo. In de finale won de Weier toen immers van De Windhoek na een zenuwslopende wedstrijd op penalty's. Ze waren dus gewaarschuwd. Vlak voor het tijdstip van aftrappen bleek dat (tot afgrijzen van control freak coach Robert) de scheidsrechter van dienst, een knaap van een jaar of 15, niet beschikte over een wedstrijdbal. Omdat het toernooi volgens een strak synchroon wedstrijdschema afgewerkt werd, zou dat betekenen dat er vele kostbare wedstrijdminuten verloren zouden gaan van het kwartier speeltijd, als er gewacht ging worden op het regelen van de officiële wedstrijdbal. Daarom werd besloten om de eerste minuten van de wedstrijd te spelen met de meegenomen bal van De Windhoek. Deze bal was wat aan de zachte kant, maar beter een zachte bal dan geen bal.

De Weier - De Windhoek: 3-1


Vanaf de aftrap was De Weier de bovenliggende partij. Met keurig verzorgd samenspel drong het De Windhoek in de verdediging. De drie D-s voorin - Dominique, Denzel en Diego - kregen ieder goede kansen om de score te openen maar stuitten op de goede goalie van De Windhoek. Het was wachten op de openingstreffer. Die kwam er uiteindelijk wel maar wel aan de verkeerde kant. Een enkele uitbraak van de Windhoek was meteen raak toen hun grote snelle spits de bal in de loop uiterst beheersd in linkerhoek punterde. "Daar gaan we weer" dacht de coach, die terugdacht aan het toernooi in Almelo waar de ploeg van De Weier het presteerde, om elke wedstrijd op achterstand te komen om daarna telkens met veel gevoel voor dramatiek, op het laatste moment de wedstrijd toch nog te winnen.

Ze hadden kortom vaker met dit bijltje gehakt, geen reden voor paniek dus. Coach Robert stelde zijn jongens gerust en zei dat er nog niks aan de hand was. De Weier haastte zich naar de aftrap en pakte de draad weer op. Met bewonderenswaardige vasthoudendheid bleven de jongens in oranje het doel bestoken met aanvallen. De goede keeper van De Windhoek pakte heel veel maar op een schot van Denzel gaf hij zich eindelijk gewonnen. 1-1! de ban was gebroken. Nu was het een kwestie van doordrukken. De 2-1 door Dominique en de bevrijdende 3-1 volgden niet lang daarna. De buit was binnen. Dat was alvast een mooi begin.

Goed voor het zelfvertrouwen in aanloop naar het Almelose prestigeduel op veld 10A tegen De Twijn. Dit team was op het kampioenschap van Almelo door een oenige administratieve fout de finale tegen De Weier misgelopen en speelde als gevolg daarvan de troostfinale. Pas na afloop kwam de blunder aan het licht. Als goedmakertje werd daarop besloten om De Weier (dat de finale had gewonnen) èn De Twijn beiden tot winnaar uit te roepen.

Er stond in deze wedstrijd dus echt wat op het spel. Nu zou voor eens en altijd uitgemaakt gaan worden wie de enige echte schoolvoetbalkampioen van Almelo was. De jongens van De Weier hadden veel respect voor de ploeg van De Twijn dat net als De Weier over een aantal Luctorselectiespelers beschikte. Zo was daar Tom, de geweldenaar in de goal van Luctor E1. Ook zijn Luctorcollega, de technisch begaafde Enrique, en het bijtertje uit E3 Serdar, waren voor de jongens van De Weier geen onbekenden.

Zandkuil

Coach Robert pakte het wedstrijdschema erbij en zag dat De Twijn als thuisploeg was aangemerkt. "Ha da's mooi..." dacht hij "...want dat betekent dat De Twijn mag aftrappen en wij de kant mogen kiezen." Dit had hij namelijk de avond te voren nog gelezen bij het bestuderen van de toernooiregels. En welke kant je speelde maakte in dit geval nogal wat uit, want veld 10 A was namelijk het eerder genoemde veld met de zandkuil bij het doel aan de kantinekant.
Dit zou voor de keeper betekenen dat de lat zo'n tien centimeter hoger lag dan aan de overkant. Toen de Weiercoach zag dat het team van De Twijn zich ging opstellen spelend náár het

Coach Robert toont de jonge arbiter de spelregels in de envelop

doel met de kuil greep hij direct in. Hij stapte naar de scheidsrechter toe met een grote bruine envelop met de spelregels en vertelde hem dat deze voorschreven dat de uitspelende ploeg de kant mocht kiezen. De jonge arbiter keek nogal verrast maar stemde desalniettemin in met het verzoek. In plaats van Sepp - de aankomend Luctor E1 keeper - mocht zijn collega Tom - de huidige Luctor E1 goalie - plaats nemen in de zandkuil. Coach Robert zag het instemmend aan. Dit namen ze De Weier alvast niet meer af.


De Twijn - De Weier: 0-2

De Twijn leek vastberaden om het onrecht wat hen op het toernooi van Almelo was aangedaan recht te zetten. Het begon sterk aan de wedstrijd en drukte De Weier terug op eigen helft. De achterste linie van De Weier was echter goed bij de les. Ze stonden De Twijn nauwlijks echte kansen toe. Toen de eerste storm wat was gaan liggen kroop De Weier uit zijn schulp. Het begon zijn favoriete verzorgde combinatievoetbal te spelen en langzaam maar zeker werden de rollen omgedraaid. De Weier dicteerde het spel meer en meer en De Twijn liep achter de feiten aan. Er kwamen nu ook kansen voor De Weier en Diego scoorde uit een ervan de openingstreffer. 0-1 voor De Weier! Dit was het ideale scenario: de tegenstander eerst laten geloven dat ze de betere zijn om dan genadeloos toe te slaan. De klap kwam hard aan bij De Twijn. Er sloop een zekere mate van wanhoop in het spel van de thuisploeg terwijl De Weier steeds beter ging voetballen. De 0-2 kwam dan ook niet uit de lucht vallen. Uit een mooie verzorgde aanval speelde Diego vanaf rechts Denzel aan die een mannetje uitkapte en vervolgens keeper Tom het nakijken gaf.

Als een roedel jonge wolven jagen Ryan, Rowan, Rogier en Dominique op Enrique

Dit was de genadeklap voor De Twijn. Nu was het slechts een kwestie van de rust bewaren en de buit binnenhalen. Het eindsignaal volgde niet lang daarna en de overwinning werd gevierd als een kampioenschap. De Weier was nu met recht dè schoolvoetbalkampioen van Almelo.

Er was nu een wat langere pauze tot de volgende wedstrijd dus was er genoeg tijd om een klein kampioensfeestje te vieren. Gelukkig had coach Robert een ranjabon van de organisatie gekregen, die kwam nu goed van pas. De zoete gele ranja vloeide rijkelijk in de Rijssense voetbalkantine en ging er in als Gods Woord in een ouderling. De meegereisde fans hielden het bij een kopje thee of koffie.

Dominique, Denzel en Diego stropen de mouwen op

Na deze welkome onderbreking kuierden de mensen van De Weier druppelsgewijs weer naar veld 10A. Hier wachtte de volgende tegenstander uit Oldenzaal. Navraag leerde dat deze ploeg de jongens van De Windhoek met 5-0 hadden afgedroogd. Vooral de schotkracht van het team had indruk gemaakt. Er moest dus te allen tijde voorkomen worden dat de Oldenzalers hun kanonnen in stelling konden brengen. De coach probeerde dit nog snel aan de jongens mee te geven toen ze het veld opliepen. Hier kwam helaas niets van terecht want bij het betreden van het veld bleek dat beide teams in bijna identieke oranje-zwarte outfits wilden gaan spelen. "Hoe bestaat het?" Dacht coach Robert. Hij had bij de inschrijving nog wel netjes de kleur van het shirt van De Weier aangegeven, zodat de organisatie wist bij welke wedstrijden er reserveshirtjes klaar moesten liggen.


Hoe moesten de tegenstanders elkaar in hemelsnaam uit elkaar houden? Coach Robert kwam met het tamelijk wanhopige idee om dan maar de korte mouwen van De Weiershirts helemaal tot de schouder op te rollen.


Gelukkig schoot het team van De Windhoek dat aan de kant stond te hulp. Zij wilden wel even hun shirtjes afstaan voor deze wedstrijd. En zo stonden een minuut later (en geen seconde te vroeg) zes veldspelers van De Weier in een Winhoekshirt aan de aftrap.




De Weier - Oldenzaal: 3-0

De mannen in het "Windhoekwit" schoten als een komeet uit de startblokken. Een flitsende combinatie vanaf de aftrap werd binnen een halve minuut bekroond met een mooi doelpunt door Diego. Deze droomstart gaf De Weier extra energie. Oldenzaal kwam bijna niet aan voetballen toe door het uitstekend verzorgde positiespel van de kersverse kampioen van Almelo.

De Weier, speelde zijn favoriete spelletje van geduldig combinatievoetbal. Na opnieuw een aanval om door een ringetje te halen wist Diego zijn score te verdubbelen. Hiermee was het verzet van Oldenzaal gebroken en zat de wedstrijd in de tas. In de slotseconde maakte Diego het feest compleet toen hij zijn derde van de wedstrijd maakte, een loepzuivere hattrick!

Het begon het meegereisde Weierpubliek bijna te duizelen, wat een weelde. 9 uit 3! Tijd voor weer een klein feestje. De mama van Sepp trakteerde op gezonde versnaperingen, pruimen en snoeptomaatjes. Verstandig, want een dag eerder hadden de jongens zich tijdens het schoolreisje nog volgepropt met dropveters, zure matjes, cola, chips en wat al niet meer. Dan was zo'n fruitig balansdagje zo gek nog niet.





Er was nu ook weer even tijd om wat uit te rusten. Dat was nodig ook want de laatste twee wedstrijden zouden meteen achter elkaar gespeeld gaan worden met slechts een pauze van 5 minuten.

In de voorlaatste partij moest er worden afgerekend met Goor dat al was uitgeschakeld voor de titel. Op papier geen tegenstander om je druk over te maken zou je denken. Maar in toernooivoetbal gelden andere wetten. Was huizenhoog favoriet Spanje op het WK in Brazilië ook niet door Nederland getrakteerd op een smadelijke nederlaag? Het gevaar van onderschatting lag op de loer.

Goor - De Weier: 3-3
Zoals te viel verwachten ging de Weier voortvarend van start. Diego maakte 1-0 en er was geen wolkje aan de lucht. Dat wil zeggen... Rijssense weergoden die zich al een tijdje rustig hadden gehouden vonden het kennelijk tijd om weer van zich te doen spreken op De Koerbelt. En hoe. Het vriendelijke lentezonnetje maakte plaats voor een vervaarlijk uitziende wolkendeken die zich in rap tempo ontwikkelde tot een donderende hagelbui. Spelers en publiek haastten zich naar de staantribune die duidelijk niet berekend was op zo'n grote mensenmassa.

De statribune van veld 10 B barst bijna uit zijn voegen

Na een kwartiertje was het ergste achter de rug en kon de wedstrijd worden hervat. De grasmat lag inmiddels bezaaid met vette hagelstenen wat het speelveld spekglad maakte. De Weier had grote moeite met de veranderde omstandigheden en net als het weer sloeg de wedstrijd om uit het niets. De jongens van Goor waren sneller en stabieler op de glibberige ondervloer terwijl De Weier niet goed raad wist hoe hier op te reageren. Goor profiteerde optimaal van de situatie en scoorden de gelijkmaker. Van het ene op het andere moment was een plichtmatig potje veranderd in een toernooikraker van jewelste.

Goor begon er nu echt in te geloven en drukte door. Een geweldige knal van de linksvoor knalde tegen de lat terug in het veld en werd door een meegelopen Goors ventje beheersd binnengetikt. Het stond 1-2! De jongens van De Weier waren even behoorlijk de weg kwijt. Vooral Sepp, had het er moeilijk mee maar ook Teun en Denzel stond het huilen nader dan het lachen. Coach Robert probeerde zijn mannen weer op te zwepen. "Blijven voetballen jongens, niks aan de hand!"

Het publiek schreeuwde de mannen in oranje weer naar voren waarbij er woorden vielen die in het bijbelvaste Rijssen niet thuishoorden. Ook niet op dit blog trouwens, dus ik zal ze hier maar niet herhalen. Team De Weier wist zich langzaam maar zeker te herpakken en vocht zich terug in de wedstrijd. Dominique nam hierbij het voortouw en schoot de belangrijke 2-2 tegen de touwen. Het stond weer gelijk!



Nu was het Goor dat even helemaal de weg kwijt was. De Weier drukte door en Denzel maakte bijna meteen daarop 3-2. Het publiek werd gek van vreugde. "Nu dit vasthouden jongens!" riep coach Robert. Er brak een zenuwslopende slotfase aan. De Weier speelde consoliderend en voor Goor was het alles of niks. De jongens uit Goor bleken over de langste adem te beschikken want vlak voor tijd scoorden ze toch nog de gelijkmaker. Een zucht van teleurstelling gonsde er door het Weierpubliek. Niet lang daarna floot de arbiter af. Een knotsgekke wedstrijd, waar alles in zat, kreeg een passende uitslag: 3-3.

Het gelijk spel voelde als een nederlaag en de stemming was behoorlijk bedrukt. Feitelijk was er nog niet zoveel aan de hand. 3 gewonnen 1 gelijk. De Weier had alles nog in eigen hand. Er was geen tijd meer om even naar de adminstratie te lopen om te kijken hoe St. Jan uit Hengelo, hun laatste tegenstander van de dag, er voor stond maar de meesten wisten dat beide teams kans maakten op het kampioenschap.

Na vijf minuten pauze stonden de twee rivalen klaar voor de aftrap. In de laatste poulewedstrijd zou uitgemaakt gaan worden wie zich Regiokampioen van Twente mocht noemen.

De Weier - St. Jan: 1-1

De jongens van De Weier begonnen sterk en zetten de Hengeloërs het mes op de keel. Anders dan De Weier leek St. Jan het belang van deze wedstrijd niet te beseffen. Na een minuut of vijf scoorde Denzel de verdiende 1-0. Een wild gejuich barstte los vanuit het Weiervak. Kon het feest al beginnen? Helaas, dacht St. Jan daar anders over. Uit een van zijn spaarzame aanvallen scoorde het zowaar de gelijkmaker en kon het ineens nog weer alle kanten op.

De Weier toonde nu gelukkig meer ruggegraat en zette alles op alles om St. Jan op de knieën te krijgen. Onder het motto: de aanval is de beste verdediging volgde er kans op kans voor de Almeloërs. Maar wat ze ook probeerden, hij wilde er maar niet in. Zelfs een schitterende knal van Diego stuiterde via de linkerpaal weer terug in het veld. Soms heb je van die wedstrijden, en dit was er zo een. Na 15 minuten van nagelbijten blies de scheids af en stond het gelijk.

Maar had De Weier nu gewonnen? Helaas stonden de uitslagen en standen niet op 818 en 819 van Teletekst. Coach Robert wilde het niet langer afwachten en liep naar de skybox op de hoofdtribune waar alle uitslagen werden bijgewerkt. Terwijl een vrijwilliger met een balpen de uitslagen noteerde op een A4tje, maakte de coach gauw met zijn telefoon een foto van het document. "Nu zullen we het weten" dacht hij.

Vijf minuten later was hij terug bij zijn mannen met de uitslag. "Jongens ik heb goed en slecht nieuws... Het slechte nieuws is, dat jullie zaterdag 6 Juni geen weekend hebben. Het goede nieuws is dat jullie kampioen zijn geworden en we gaan naar de districtsfinales in Barneveld!!!"

Het staat er echt

"Yess!!! we zijn kampioen". Ze hadden het'm geflikt. 11 uit 5 met een doelsaldo van plus 7. De Weier was St. Jan op doelsalde voorgebleven. Trots als pauwen begaven de jongens zich naar de hoofdtribunen voor de prijsuitreiking. Een afgevaardigde van de KNVB vroeg wie de aanvoerder was om de cup in ontvangst te nemen. Coach Robert verwachtte dat aanvoerder Ryan naar voren zou stappen maar daar dacht het team anders over. Met zijn allen besloten de spelers dat Rogier (die veel minder speelminuten gekregen had dan vooraf gehoopt) de aanvoerder was en dat hij de beker mocht aannemen bij de officiële ceremonie. Dit ontroerende, hartverwarmende gebaar toonde dat deze prachtige groep voetballertjes sportiviteit in al zijn facetten uitdraagt.

De Weier mag trots zijn op deze fantastische kanjers!

Gefeliciteerd Benjamin, Denzel Diego, Dominique, Mika, Rogier, Rowan, Ryan, Sepp, Teun en Thijmen!